Herman Hell: '2020. Het zou het mooiste jaar ooit worden…'

In februari 2020 opende ik mijn nieuwe zaak Het Zalmhuis. Mijn trots. Ónze trots. We hielden vijf grootse openingsavonden. Waar alle gasten met liefde entree voor betaalden. De kaarten waren binnen no time uitverkocht. Het Zalmhuis en mijn fantastische crew werd geroemd in alle bladen. Alles klopte en viel op z’n plek. Het voelde alsof we als team toegetreden waren tot de elite van de Champions League. En het eerste weekend dat we volle bak wilden gaan draaien, viel het woord corona…

Ik gooide op zondagochtend vrijwillig m’n zaken dicht. Een besluit dat was gebaseerd op onderbuikgevoel en omdat mijn ex-zwager die chirurg is het in LUMC, mij de avond ervoor vertelde dat hij operaties moest afbellen om plekken vrij te maken voor coronapatiënten. Ik dacht aan die families van de afgebelde patiënten en wilde mijn verantwoordelijkheid nemen. Een halve dag later moest alles onverwachts verplicht dicht. En we hadden er begrip voor. We zouden dit samen doen.

Hoe anders is het nu. We zouden samen de schouders eronder zetten en het virus onder controle krijgen. Maar het voelt alsof het mijn schuld is. De horeca betaalt de rekening. We worden niet gesteund. Dit valt buiten ondernemersrisico, omdat onze sluiting een politieke keuze is voor algemeen belang. En daarbij hoort ook een compensatie van 100%. Maar het belang van MKB-ondernemers telt niet in deze crisis. Een oorlog vergt slachtoffers en blijkbaar horen wij daar bij.

Mijn hobby werd mijn werk afgelopen jaar. Ik stond voor het eerst soms tegenover in plaats van naast mijn medewerkers. Harde beslissingen, saneren, bezuinigen, dagelijks cashflow-management. Binnen een dag gingen we van een groeiend ‘wolf of wallstreet-achtig’ bedrijf, naar een krimpende zakelijkere organisatie met veel pijn en emotie.

Langzaam maar zeker komt met het vaccin de oplossing in zicht. Tot die tijd is het overleven. En ik ben zo ontzettend trots op m’n heroes die de boel overeind houden met niet alleen onze bezorging en afhaal-activiteiten. Maar ook door op externe locaties gedetacheerd werk te doen dat niet altijd even leuk is, zoals kaneelstokjes in dozen doen en kerstpakketten inpakken. Ik schaamde me bijna om het aan ze te vragen, ik heb benadrukt dat het vrijwillig was. En iedereen zei direct ’ja’. Met opgeheven hoofd en frisse tegenzin strijden ze letterlijk aan de lopende band voor het voortbestaan voor hun baan, mijn bedrijf en onze gemeenschappelijke liefde.

Ik mis vroeger, maar moet ook vooruit kijken. Waar bedreigingen zijn, komen ook kansen. Zo ontwikkelden we Sugo Delivery franchise. De eerste keten die enkel online bestaat en waar we inmiddels mee over de grens aan het kijken zijn. We zijn bezig met onze eigen opleiding. En stiekem begin ik weer te dromen. Back in de game komen, groeien en mooie dingen doen.

2021 wordt het jaar van de comeback, maar ik vrees dat we tot 2022 moeten wachten totdat alles weer normaal is. ‘Van, via, naar’ leerde een adviseur mij onlangs die we aantrokken om ons klaar te maken voor de toekomst. Van corona, via een comeback in 2021, terug naar m’n geliefde hobby in 2022! Het wordt nog een lange weg, maar ik ga hem bewandelen. Nooit opgeven. Sterker door strijd.

Beeld: Sylvia Kuiper